ولایت فقیه و تغییر خواست مردم 
اگر حکومت و حاکمیت اسلامی خواست مردم است؛ چنانچه رأی مردم عوض شد، حاکمیت اسلامی چه جایگاهی پیدا می‏کند؟

بر اساس آیات و روایات متعدّد، مشروعیت حکومت و حاکم اسلامی اعم از امام معصوم یا نایب او مانند ولی فقیه در عصر غیبت وابسته به رأی مردم نیست ؛ بلکه رأی، رضایت، کمک و همدلی مردم، باعث به وجود آمدن و تحقق عینی حکومت اسلامی می‏شود.

حضرت امیر(ع) می‏فرماید: «لولا حضور الحاضر و قیام الحجه بوجود الناصر... لالقیت حبلها علی غاربها»
«اگر حضور بیعت‏کنندگان نبود و با وجود یاوران حجّت بر من تمام نمی‏شد... رشته کار [حکومت‏] را از دست می‏گذاشتم» نهج‏البلاغه، خطبه سوم.
همچنین می‏فرماید: «لا رأی لمن لا یطاع»
«کسی که فرمانش پیروی نمی‏شود، رأیی ندارد» نهج البلاغه، خطبه 27.

این سخنان همگی بیانگر نقش مردم در پیدایش، تثبیت و کارآمدی حکومت الهی ، خواه حکومت رسول‏الله(ص) و امامان معصوم(ع) و خواه حکومت فقیه در زمان غیبت است. حکومت اسلامی بر اراده تشریعی الهی استوار است و رأی خدا در همه جا مطاع بوده و اعتبار رأی مردم تا وقتی است که با دین تنافی نداشته باشد.
بنابراین «مقبولیت مردمی» با «مشروعیت الهی» نه تلازمی دارد و نه تنافی. در عین حال حاکم دینی حق استفاده از زور برای تحمیل حاکمیت خویش را ندارد. اگر نفوذ کلمه ولی فقیه از دست برود، مشروعیتش از دست نمی‏رود؛ بلکه تحقق حاکمیت با مشکل مواجه می‏گردد. بحمد الله این فرض در زمان ما واقع نشده است.
   در هر صورت بعد از تشکیل حکومت اسلامی اگر خدای ناکرده اکثریت مردم دیگر تمایلی به ادامه حکومت نداشته باشند؛ باز هم حفظ آن بر همه حتی اقلیت واجب است؛ زیرا حکومت اسلامی همچنان دارای مشروعیت است. از این رو باید تمامی امکانات و ابزارها و زمینه‏های فراهم‏سازی مقبولیت مردمی را برای کارآمدی حکومت اسلامی و تثبیت، دوام و استمرار آن به کار گرفت. همچنین باید ریشه‏های نارضایتی مردم را شناسایی کرد و در صدد حل آن برآمد. اگر این امر محقق نشد و حکومت اسلامی نتوانست حد نصاب مقبولیت را که برای ادامه حفظ و بقای حکومت لازم است به دست آورد و ادامه حکومت منجر به کشتار، خونریزی و خلاصه مفسده عظیمی باشد به گونه‏ای که موجب رضایت شارع نباشد تکلیف ساقط می‏شود.

http://bavelayat.parsiblog.com/Subject14292.htm

 

 

عنوان مقاله : امام صادق علیه السلام و اولویتهای جهاد فرهنگی

نویسنده : خلیل منصورى

منبع : مجله کوثر شماره 40

یک مکتب جامع و فراگیر و فرازمانى مى‏بایست‏به گونه‏اى داراى‏انعطاف باشد که در هر شرایط نیازهاى جوامع انسانى را برآورده‏سازد. نیازهاى انسانى دو دسته پایدار و ناپایدار هستند، باتوجه به شرایط زمانى و مکانى دگرگون و پاسخ‏هاى متنوع و مختلفى‏را مى‏طلبند. جامعه انسانى از جهت‏سیر کمالى خود هیچ گاه حالت‏ایستایى ندارد و عوامل و سازه کارهاى متعددى از درون و بیرون‏برآن تاثیر مى‏گذارند. ناپایدارى‏ها و بالندگى انسان و جامعه درسویه‏هاى مختلف، نیازهاى تازه و پاسخ‏هاى نوینى را مى‏جوید و پدیدمى‏آورد. نیازهاى جدى و پاسخگویى به این نیازها با توجه به‏شرایط ناپایدار و بالندگى جامعه و انسان، موجب شد که پاسخ‏ها،رویکردها و راهبردهاى کوتاه و یا بلند مدت شایستگى خود را ازدست‏بدهد و افزون برکهنگى دچار بحران هویت و از سویى از یک‏پدیده زیستى به یک پدیده آسیب زننده و بیمارى‏زا تبدیل و دگرگون‏گردد. مذاهب، مکاتب و ایدئولوژى‏هاى بشرى و فلسفى و حتى قوانین‏بشرى به جهت همین ناپایدارى و ناتوانى از گفتمان با وضعیت‏متغیر و نا پایدار، همچنان دستخوش دگرگونى و کهنگى مى‏گردد و هراز گاهى راهکار، رویکر، رهیافت‏بر راهبردهاى زنده و مفید وسازنده به یک بیمارى، دشوارى، مشکل و راهزن تبدیل مى‏گردد و نه‏تنها سازنده نیست‏بلکه آسیب‏هاى جدى به حرکت و سیر تکاملى انسان‏و جامعه‏ى انسانى وارد مى‏آورد. تنها مکتب و ایدئولوژیى مى‏تواندپایدار و پابرجا بماند که گرفتار روزمرگى و زمان زدگى نشده وبه‏گونه‏اى نگرش، آموزه‏ها و راهبردهاى فرازمانى و فرا مکانى داشته‏که گرفتار بندهاى هزار لایه زمان و مکان نگردد. این مکتب تنهاویژگى پایدارى را با خود به همراه خواهد داشت و در طول تاریخ‏بشرى مى‏تواند همگام یا پیشرو با او حرکت نموده و انسان‏ها را ازآموزه‏ها و گزاره‏هاى خود بهره‏مند سازد. بى‏گمان گردهمایى پایدارى‏و ناپایدارى تنها از عهده‏ى مکتبى برمى‏آید که بر پایه فطرت‏انسانى و با شناخت کامل و جامع از ویژگى‏هاى انسان و جامعه‏گزاره‏ها وآموزه‏هاى خود را ارایه دهد و چون انسان به عنوان فردبلکه حتى به عنوان نوع ناتوان از شناخت جامع و کامل ازخواسته‏ها، نیازها، شرایط زمانى و مکانى ناپایدار و پیش بینى ویا پیشگویى آینده و نیازهاى آیندگان است نمى‏تواند چنین بینش،رویکرد و راهبردى جامع، کامل و فراگیرى را ارایه دهد. مى‏بایست‏یا دست از این که پایه گذار چنین مکتبى باشد، بشوید و خود راروزمرگى و زمان و مکان‏زدگى دچار سازد و براى هر مقطعى برنامه،آموزه بینش راهکار و راهبرد تازه‏اى ارایه دهد و همیشه گرفتارشرایط زدگى گردد و یا آن که به مکتبى ایمان آورد که بانگرش وبینشى فرا زمانى و مکانى و با شناخت کامل و جامع به روحیات،خواسته‏ها و نیازهاى او، آموزه‏ها و گزاره‏هاى جاویدان و پایدارى‏را ارایه داده که با توجه به ناپایدارى شرایط و زمان، گزاره‏هاى‏پایدار آن او را به جهت و فرجام کمال و نهایى بکشاند و نوع‏انسانى را به کمال نوعى خود برساند.

ادامه مطلب...

خداشناسی فطری
و بحرانهای زندگی آن گرد و غبارها را می‎زداید و آئینه فطرت را شفاف می‎سازد.
صدر المتألهین در این باره گفته است:
«وجود خدا، چنان که گفته‎اند، امری فطری است، به گواه این که انسان به هنگام رویارویی با شرائط هولناک، به سابقه فطرت خود به خدا توکل نموده و بطوری غریزی به مسبب الاسباب و آن که دشواری‎ها را آسان می‎سازد روی می‎آورد، هر چند خود وی به این گرایش فطری خود توجه نداشته باشد».[1]
علامه طباطبائی نیز در این باره می‎گوید:
«هیچ کس، اعم از مؤمن و کافر، ‌تردید ندارد که انسان در لحظه‎های خطر که از همه اسباب و علل نجات بخش ناامید می‎شود، به سوی قدرتی برتر که مافوق همه اسباب است و عجز و غفلت و نسیان در او راه ندارد روی می‎آورد و از او یاری می‎جوید، و از طرفی رجاء و امید مانند حب و بغض و اراده و کراهت و جذب و نظائر آن از صفاتی است که تعلق به غیر دارد و بدون تحقق متعلق آن در خارج، پدید نمی‎آید، بنابراین امید بالفعل در نفس انسان نسبت به وجودی قاهر، گواه بر تحقق عینی آن است، وجود چنین قدرتی را فطرت انسان به روشنی درک می‎کند، اگر چه در اثر سرگرمی بسیار به اسباب و امور ظاهری چه بسا از آن غفلت می‎کند، ولی این پرده غفلت به هنگام روی آور شدن خطر و شدائد زندگی کنار رفته و فطرت، نقش هدایتی خود را ایفاء می‎کند».[2]

ادامه مطلب...

یکی از راه‎های خداشناسی که پیوسته مورد توجه متفکران و دانشمندان بوده است، و هم پیامبران الهی به آن اهتمام نموده و از این طریق بشر را به دین و خداپرستی هدایت کرده‎اند، راه فطرت است.
تعریف فطرت
فطرت در قرآن و روایات به معنی آفرینش بدیع و بی‎سابقه است. ابتکاری بودن آفرینش جهان به دو جهت است، یکی بدین جهت که خداوند مواد اولیه جهان را خود آفریده و با ترکیب آنها جهان را بوجود آورده است و دیگری از این جهت که نقشه آفرینش را نیز خود طراحی کرده و از کسی الگو نگرفته است.
فطرت در انسان نوعی هدایت تکوینی در قلمرو شناخت و احساس است. فطرت با غریزه، از این نظر که هر دو، گونه‎ای از هدایت تکوینی‎اند، یکسان است، ولی تفاوت آن دو در این است که فطرت مربوط به هدایت عقلانی، و غریزه مربوط به هدایت‎های غیر عقلانی است. لذا، فطرت از ویژگی‎های انسان به شمار می‎رود، ولی غریزه از ویژگی‎های حیات حیوانی است.
ویژگی‎های فطرت

ادامه مطلب...

پاسخ
برهان نظم، از براهین تجربی نیست، تجربی بودن برهان به این است که حد وسط (کبرای برهان) حکم یا قضیه‎ای تجربی باشد. ولی حد وسط در برهان نظم، حکم یا قضیه‎ای است عقلی، همین گونه که در درس قبل بیان گردید.
از نظر عقل، نظم غایی با آگاهی و اختیار ملازمه دارد. هر گاه در جهان طبیعت نظم غایی موجود است، تفسیر عقلانی، بدون قبول آفریدگاری دانا، توانا و انتخابگر، ممکن نیست. اگر در تقریر برهان نظم از روش تمثیل استفاده شده و از مصنوعات بشری (خانه، ماشین و غیره) مثال آورده می‎شود، نه بدان جهت که می‎خواهند تشبیه و تمثیل را مبنای برهان نظم قرار دهند، بلکه برای آن است که مثالهایی از حکم عقلی و بدیهی را یادآور شوند.

ادامه مطلب...

برهان نظم
یکی از راههای عقلی و در عین حال ساده و عمومی خداشناسی، راه تفکر در نظام آفرینش است. این راه در قرآن کریم و احادیث اسلامی مورد اهتمام واقع شده است، چنان که پیوسته مورد توجه متکلمان نیز بوده است و در دوره معاصر،‌ اهمیت بیشتر یافته است.[1]
تعریف و اقسام نظم
نظم عبارت است از نوعی رابطه میان دو یا چند چیز. در نظم ارتباط و وابستگی، میان اجزاء یک پدیده، یا افراد یک ماهیت برقرار است. بدین جهت نظم با اصل علیت ملازمه دارد. یعنی هر جا نظم برقرار است، رابطه علیت نیز حاکم است. رابطه علیت که در نظم وجود دارد، گاهی از جنبه فاعلی مورد توجه واقع می‎شود، و گاهی از جنبه غایی. در صورت نخست نظم را «نظم علی و معلولی» (علت فاعلی) نامند، و در صورت دوم، نظم را «نظم غایی» (علت غایی) گویند. رابطه ابر و باد و باران و لطافت هوا و نظم موجود میان آنها از قسم نخست است. و رابطه میان قرنیه، شبکیه، عنبیه، و دیگر اجزای تشکیل دهنده دستگاه بینایی از قسم دوم است، یعنی رابطه و نظم ارگانیک این اجزاء در شرایط خاص،‌عمل دیدن را به دنبال دارد. دیدن، غایت آن ارتباط ویژه است. ادامه مطلب...

راه روانى یا فطرى
مقدمه: یکى از راههاى شناخت‏خداوند، خداشناسى از راه فطرت یا برهان فطرت است. درباره اینکه آیا حسى بنام حس خداشناسى در ذات انسان وجود دارد یا نه، در میان دانشمندان بحث‏شده و وجود چنین حسى نشان داده شده است در این مقاله به این مطلب پرداخته شده و وجود این حس اثبات گردیده است.

راه روانى یا فطرى به این صورت است که ازراه وجود خود انسان، خدا را اثبات کرده‏اند به این معنا که گفته‏اند احساس‏وجود خدا در انسان هست‏یعنى در فطرت و در خلقت هر کسى یک احساسى و یک تمایلى وجود دارد که این احساس و تمایل خودبه خود انسان را به سوى خدا مى‏کشاند.از این جهت مثل خدا و انسان مثل مغناطیس و آهن است.یک چیزى وجود دارد به‏نام «مغناطیس‏» که یک چیز دیگرى را به نام «آهن‏» جذب مى‏کند.این راه فقط این را مى‏گوید که یک چنین جاذبه‏اى رامن احساس مى‏کنم(چون راه روانى است)، یک چنین جاذبه‏اى میان انسان و میان آن حقیقتى که نامش خداست وجود دارد.به‏دلیل وجود این جاذبه، پس یک چنین حقیقتى هست.باید ببینیم که این حرف را کى گفته و توضیحش چیست.

ادامه مطلب...

یعنی اینکه خداوند علم و آگاهی های فوق بشری دارد و عالم بما کان و ما یکون و ما هو کائن (علم مطلق نسبت به همه چیز در گذشته،حال و آینده) است!
همچنین یعنی خدای متعال به تمام راز و رمز جهان هستی و حوادثی که در آن اتفاق می افتد، عالم و آگاه است. غیب و شهود این زمان، آن زمان، این مکان و آن مکان نسبت به ذات او یکسان است، چون وجودش محدود و فراتر از زمان ومکان است. اگر خداوند واجد صفت علم نباشد، ناقص است و ذاتش آمیخته به عدم است و چیزی که وجودش از تمام جهات کامل است نمی تواند به عدم آمیخته با شد. پس یقینا عالم علی الاطلاق است

http://www.cloob.com/answer/question/show/questionid/29184