بوی تعفن دروغ

رسول خدا صلی ا... علیه و آله می‌فرماید:
“ان المؤمن اذا کذب بغیر عذر لعنه سبعون الف ملک و خرج من قلبه نتن حتی یبلغ‌ العرش(1)

؛ مؤمن هرگاه بدون عذر دروغ بگوید، هفتاد هزار ملک، لعنتش می‌کنند (یعنی از خدا می‌خواهند که از رحمت ‌خود دورش سازد و مورد لطفش قرار ندهد) و نیز بر اثر دروغ، بوی تعفن از قلبش بیرون می‌آید که جهان را پر می‌کند و می‌رود تا به عرش خدا‌ برسد.”
هر گناهی صورتی در پرده دارد که در عالم بصیرت و حقایق، بدان نمایان می‌شود؛ کسی که شایستگی پس زدن این پرده و دیدن حقایق را داشته باشد، شاید بتواند چهرهِ زشت پنهانی گناه را ببیند؛ چنان که نیکوکاری‌ها نیز هر کدام صورتی بسیار زیبا در عالم مثال دارند، که اگر چشم دل به آن عالم گشوده شود، آن چهره‌های زیبا را خواهد دید.
دروغگو هم در آن عالم، چهره‌ای زشت و صورتی منفور دارد که یکی از خصوصیات آن، بوی گندی است که از قلبش خارج می‌شود و آسمانیان و ملکوتیان‌ را از او بیزار و متنفر می‌سازد.
دروغگو را مادامی که دروغ می‌گوید، در آن عالم قدس راهی نیست. عالم قدس، جهان آسایش و خوشبختی است. چگونه می‌شود کسی را در آن جهان، بار باشد، در صورتی که قدسیان از وجودش در عذاب باشند.
دروغگو، در این جهان، رسوا و سخنانش نزد همه کس بی ارزش می‌باشد.
می‌گویند: دروغ که از دور می‌آید، یک پایش می‌لنگد؛ یعنی همه کس دروغ را تشخیص می‌دهد.
ممکن است کسانی دروغ ‌دروغگو را به رخش نکشند، ولی در دل از او بیزار ‌باشند و برای سخنش اعتباری ‌قائل نباشند؛ و در پشت‌ سر، دروغگویی وی را به دگران بگویند و تعفن رسوایی او را پراکنده‌تر می‌سازند.
پینوشت
1- محمد بن محمد سبزواری، جامع الاخبار، ص 417، فصل فی الکذب و الصدق، ح1158
منبع: سید رضا صدر، شب پنج‌شنبه،‌ ج4‌ ج4