اللّهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِینَ کَفَرُواْ أَوْلِیَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَـئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ

خداوند دوست و سرپرست کسانى است که ایمان آورده‏اند، آنها را از تاریکى‏ها (ى جهل و کفر و فسق) به سوى نور (علم و ایمان و تقوا) بیرون مى‏برد، و کسانى که کفر ورزیدند سرپرستان آنها طغیانگرانند که آنها را از نور (هدایت) به سوى تاریکى‏ها (ى گمراهى) بیرون مى‏برند. آنها اهل آتشند که در آنجا جاودانند

1- مؤمنان، یک سرپرست دارند که خداست و کافران سرپرستان متعدّد دارند که طاغوت‏ها باشند و پذیرش یک سرپرست آسان‏تر است. <735> درباره مؤمنان مى‏فرماید: «اللّه ولىّ» امّا درباره‏ى کفّار مى‏فرماید: «اولیائهم الطاغوت» 2- آیه قبل فرمود: «قد تبیّن الرّشد من الغى» این آیه نمونه‏اى از رشد و غىّ را بیان مى‏کند که ولایت خداوند، رشد و ولایت طاغوت انحراف است. «اللّه ولىّ... اولیائهم الطاغوت» 3- راه حقّ یکى است، ولى راههاى انحرافى متعدّد. قرآن درباره راه حقّ کلمه‏ى نور را به کار مى‏برد، ولى از راههاى انحرافى و کج، به ظلمات وتاریکى‏ها تعبیر مى‏کند. «النور، الظلمات» 4- راه حقّ، نور است و در نور امکان حرکت، رشد، امید و آرامش وجود دارد. «النور» 5 - مؤمن در بن بست قرار نمى‏گیرد. «یخرجهم من الظلمات» 6- طاغوت‏ها در فضاى کفر وشرک قدرت مانور دارند. «الذین کفروا اولیائهم الطاغوت» 7- هر کس تحت ولایت خداوند قرار نگیرد، خواه ناخواه طاغوت‏ها بر او ولایت مى‏یابند. «اللّه ولىّ... اولیائهم الطاغوت» 8 - هر ولایتى غیر از ولایت الهى، ولایت طاغوتى است. «اللّه ولىّ... اولیائهم الطاغوت» 9- توجّه به عاقبت طاغوت پذیرى، انسان را به حقّ پذیرى سوق مى‏دهد. «اولئک اصحاب النّار»