رهایی از بیعت ستمگران

یکی دیگر از حکمت‌هایی که در روایات برای غیبت امام مهدی (ع) بیان شده است، پرهیز از بیعت و سازش با حاکمان جور است. اگر آن حضرت پیش از رسیدن وقت، قیام و ظهور کند، ناچار است برای حفظ جان خود وشیعیانش در طول تاریخ حیات طولانی با استفاده از روش تقیه،حکومت‌های غیر مشروع را در ظاهر به رسمیت بشناسد.

در حالی که استفاده از روش تقیه به رغم این‌که برای امامان قبلی جائز بود، با فلسفه وجودی امام مهدی (ع) سازگار نیست، کسی که آمده تا ظلم و جور را ریشه‌کن کند، چگونه می‌تواند برای مدت‌های طولانی در زیر سایه ظلم و ظالمان زندگی کند و مشروعیت آن را بپذیرد، بنابراین امام مهدی (ع) غایب شد تا به هیچ ذلتی تن در ندهد و در برابر هیچ ظالمی سر فرو نیاورد و به پیمان هیچ حاکم غیر مشروعی گردن ننهد.

امام حسن مجتبی (ع) فرمود: «هریک از امامان (ع) در زمان خود بیعت گرفته‌اند مگر امام مهدی (عج) که عیسی بن مریم به امامت آن حضرت نماز می‌گذارد. خداوند ولادت او رامخفی نگه داشت و برای او غیبتی در نظر گرفت تا زمانی که قیام می‌کند بیعت حاکمی برعهده‌اش نباشد(4).