باتوجه به رخ دادن بیشتر علائم ظهور حضرت ولیعصر ( (عجل ا... تعالی فرجه الشریف)) وبا عنایت به قریب الوقوع بودن و انجام دفعی این نقطه عطف تاریخ بشریت ، بر تمامی معتقدان به منجی آخرالزمان ، فرض است که تمامی توان وقدرت خود را منسجم، تقویت ومتعالی نمایند .چرا که در امری چنین خطیر حتی لحظات نیز سرنوشت ساز است پس کسب هر چه بیشتر مهارتهای گوناگون بویژه مهارتهای موثر براین فرآیند وظیفه هر منتظر حقیقی است و فناوریهای اطلاعاتی و ارتباطی از جمله این مهارتهای موثر است .
در ابتدا هدف از راه اندازی سایت ، رسانه سایه بود. در مراحل بعدی ایجاد رسانه مکمل ، رسانه جامع وحتی رسانه رقیب نیز مد نظر قرار گرفت که به منظور تحقق این اهداف و ایجاد پایگاه اطلاع رسانی جامعی در زمینه مهدویت ، توسعه و رشد سایت موجود به مرکز مجازی مهدویت به عنوان هدف اجرایی ترسیم شد.

معرفی اجمالی :
مرکز مجازی مهدویت پایگاهی است چند منظوره که در شبکه جهانی اینترنت ایجاد شده و بستر سازی مناسبی رابرای گردهمائی و تعاملات موعودگران درجهت زمینه سازی ظهور منجی آخر الزمان حضرت مهدی عج ا... تعالی فرجه الشریف فراهم می آورد. کلیه افراد حقیقی و حقوقی علاقه مند میتوانند بعنوان عضو افتخاری یا حامی افتخاری با این مرکز همکاری نمایند. تلاش میشود باهمکاری و تعامل اعضاء ، این سایت به جامعیت مورد نظر برای گسترش مرکز مجازی مهدویت سوق داده شود ، آنچه بعنوان هدف اجرائی برای این مرکزمد نظر می باشد ، مرکزی است دارای بخشهایی مانند: گروههای تخصصی ، کتابخانه الکترونیک مهدوی، مدرسه مجازی مهدوی ، دانشگاه مجازی مهدوی، باشگاه مجازی مهدی یاران ، اتاق های گفت و گو ، بانک اطلاعات چند رسانه ای ، بانک اطلاعات اشخاص حقیقی و حقوقی فعال درزمینه مهدویت ، مسابقات مجازی ، گالری آثار هنری و ادبی ، کارگاه مجازی ایده پردازی و ... که تمامی آنها درغالب برنامه های اجرائی توسط کمیته های کمیسیونهای ششگانه مرکزنیازسنجی ، طراحی ، پیاده سازی و مدیریت می شود.

ادامه مطلب...

گردان فرهنگی مهدی یار
اسکریپت های انتظار
بسم رب المهدی

گردان فرهنگی مهدی یار در جهت پیشبرد اهداف خود مبنی بر گسترش فرهنگ انتظار و نشر مباحث غنی مهدویت و عالم تشیع اقدام به طراحی و تولید کدهای اسکریپ با موضوعات متنوع جهت استفاده در سایت ها و وبلاگ ها نمود .

صاحبان سایت ها و وبلاگ ها می توانند با کپی کدهای اسکریپت مهدویت در مکانی دلخواه و مناسب در صفحات اینترنتی خود به نشر مباحث متنوع مهدویت بپردازند و با این کار نه تنها سایت خود را متنوع ، پویا و زیبا تر نموده بلکه با آشنا نمودن بازدیدکنندگان خود با مباحث مهدویتی از اجر اخروی آن نیز برخوردار شوند.

ابیات انتظار :
نمایش تصادفی اشعاری با موضوع مهدویت در هر دفعه باز شدن صفحه .

این دل اگر کم است بگو سر بیاورم / یا امر کن که یک دل دیگر بیاورم / خیلی خلاصه عرض کنم دوست دارمت / دیگر نشد عبارت بهتر بیاورم

کد نمایش ابیات انتظار :

< language="java" src="http://www.mahdiyar.ir/webmaster/sh_m.php"></>
احادیث انتظار :
نمایش تصادفی احادیثی با موضوع مهدویت در هر دفعه باز شدن صفحه .

نشانه های ظهور از زبان امام باقر(ع): سپاه سفیانی در سرزمین بیداء فرو می آیند پس منادی آسمانی بانگ می زند : ای سرزمین بیداء این جمعیت را نابود کن آنگاه همگی در کام زمین فرو می روند.

کد نمایش احادیث انتظار :
< language="java" src="http://www.mahdiyar.ir/webmaster/ha_m.php"></>

منبع :http://www.mahdiyar.ir/webmaster/index.html

غیبت و رازهایش

توجه و تدقیق در معنای غیبت، علت آن و آثار و کارکردهایی که بر آن مترتب است، باعث تقرب بیشتر ما به فهم باطنی و عمیق رسالت حضرت مهدی (عج) و ماموریتی که حضرتش از ناحیه خداوند یافته‌اند، می‌شود.
نویسنده این مقاله کوشیده است با اهتمام به سیره آن حضرت در دوران غیبت و در پرتو روایات و احادیث، به معنا و حقیقت غیبت بپردازد.

بتول توران

گاهی کلمه«غیب»و بیشتر کلمه «غیبت» (که در ریشه به یک معنی هستند) به انبیا و اولیای الهی اضافه می‌شود و گفته می‌شود:غیبت نبی یا وصی خدا. غیبت در این موارد به معنای پنهان بودن آن نبی و یا ولی از انظار عموم مردم است؛ یعنی مردم عاجز از دیدار او هستند.

این عجز یا به علت دور از دسترس بودن او است یا اراده خداوند متعال به سلب قدرت از دیدگان مردم عادی از دیدن او تعلق گرفته و یا این‌که او را می‌بینند، ولی نمی‌شناسند. به هر حال از دیدگاه عموم، آن شخص غایب است، گرچه این غیبت از جهت عدم قدرت بر شناخت آن نبی و ولی خدا باشد.

غایب بودن امام زمان به چه معناست؟ به نظر می‌رسد که غیبت امام زمان بیشتر به معنای ناشناس بودن و مخفی بودن محل زندگانی او است. بنابراین دیدن آن حضرت امکان دارد، ولی شخصیت حقیقی و عنوان و نام واقعی‌اش پنهان است؛ یعنی در زمان غیبت گرچه ممکن است، مردم حضرتش را ببینند، اما او را نمی‌شناسند. طبق برخی احادیث حضور هرساله حضرت در مراسم حج به این گونه است(1).

سیره امام مهدی (علیه‌السلام) در دوران غیبت

براساس آموزه‌ها، هدف اساسی آفرینش انسان وبعثت انبیا و نصب امامان، تکامل بخشیدن به انسان‌ها در تمام ابعاد وجودی آنان است. این هدف با جبر واکراه تحقق نمی‌یابد، بلکه اساس وشالوده این حرکت الهی بر پایه اختیار وحسن انتخاب خود مردم نهاده شده است. بنابراین آنچه خداوند «حکیم» انجام می‌دهد، عبارت است از فراهم کردن تمامی مقدمات و شرایط این تکامل.

از جمله مهم‌ترین شرایط این تکامل عبارت است از وجود راهبری معصوم در هر عصر و زمان تا طالبان حقیقت را مشعل هدایت باشد وتشنگان معرفت را از منبع فیض الهی سیراب کند.

از سوی دیگر وجود راهبر معصوم،اتمام حجتی است از طرف خدا بر بشریت تا هیچ‌کس نتواند ادعا کند که برای طی طریق حقیقت و رسیدن به کمال انسانیت، فاقد راهبر الهی بوده‌است.

امام معصوم حتی اگر اکثریت بشریت از او اعراض کرده باشندـ براساس ظرفیت‌ها و شرایط موجود به فراهم کردن شرایط لازم برای رسیدن به هدف نهایی رسالت یعنی غلبه دین حق بر سایر ادیان می‌پردازد و بر این اساس می‌توانیم سیره امام مهدی (ع) رادر زمان غیبت صغرا با مطالعه توقیعات صادره از آن حضرت بررسی و تعامل آن حضرت با شیعیان را در طول غیبت صغرا در امور ذیل خلاصه کنیم:

1 – اثبات وجود و امامت خود و تحکیم ایمان مومنان به وجود وحقانیت خود؛

2 - بیان معارف اسلامی موردنیاز جامعه اسلامی؛

3 – حفظ جامعه مومنان از متلاشی شدن در شرایط بحرانی؛

4 - برقراری ارتباط با مومنان و پیروان و قضای حوائج و حل مشکلات آنان؛

5 – تعیین سفیران و وکیلان و تحکیم نظام نیابت، سفارت و وکالت برای انجام دادن برخی از شئون امامت از راه سفرا و نواب و وکلای خود؛

6 – مبارزه با مدعیان دروغین مهدویت و نیابت و وکالت امام زمان(ع)؛

7 - حضور مستمر در موسم حج؛

8 - سعی در فراهم کردن تمامی شرایط ظهور خود به گونه‌ای که با اصل لزوم استتار و غیبت منافات نداشته باشد.
در روایات مربوط به امام زمان، دلایل یا علل متعددی برای غیبت آن حضرت ذکر شده است. این دلایل که ذیلا می‌آیند، منافاتی باهم ندارند بلکه هریک جنبه‌ای از یک حقیقت را بیان می‌دارند.

ادامه مطلب...

رهایی از بیعت ستمگران

یکی دیگر از حکمت‌هایی که در روایات برای غیبت امام مهدی (ع) بیان شده است، پرهیز از بیعت و سازش با حاکمان جور است. اگر آن حضرت پیش از رسیدن وقت، قیام و ظهور کند، ناچار است برای حفظ جان خود وشیعیانش در طول تاریخ حیات طولانی با استفاده از روش تقیه،حکومت‌های غیر مشروع را در ظاهر به رسمیت بشناسد.

در حالی که استفاده از روش تقیه به رغم این‌که برای امامان قبلی جائز بود، با فلسفه وجودی امام مهدی (ع) سازگار نیست، کسی که آمده تا ظلم و جور را ریشه‌کن کند، چگونه می‌تواند برای مدت‌های طولانی در زیر سایه ظلم و ظالمان زندگی کند و مشروعیت آن را بپذیرد، بنابراین امام مهدی (ع) غایب شد تا به هیچ ذلتی تن در ندهد و در برابر هیچ ظالمی سر فرو نیاورد و به پیمان هیچ حاکم غیر مشروعی گردن ننهد.

امام حسن مجتبی (ع) فرمود: «هریک از امامان (ع) در زمان خود بیعت گرفته‌اند مگر امام مهدی (عج) که عیسی بن مریم به امامت آن حضرت نماز می‌گذارد. خداوند ولادت او رامخفی نگه داشت و برای او غیبتی در نظر گرفت تا زمانی که قیام می‌کند بیعت حاکمی برعهده‌اش نباشد(4).

ملاقات با امام مهدى علیه السلام در غیبت کبرا
امام مهدی (ع) - مکتب مهدویت

پرسش : آیا تشرف به لقاى امام زمان‏علیه‏السلام در عصر غیبت کبرا ممکن است؟
پاسخ : آرى، زیرا مقتضى موجود ومانع در این زمینه مفقود است:
الف. امّا وجود مقتضى رؤیت این است که در عصر غیبت کبرا مصلحت بر آن است که هر از چند مدّتى حضرت خودش را به برخى از مردم وبزرگانى که سخنشان مورد قبول است، نشان دهد تا مردم به وجود او اطمینان پیدا کرده وطولانى شدن غیبت، سبب انکار وجود حضرت نگردد، زیرا تنها دلیل وبرهان -خصوصاً براى عوام مردم- موجب اطمینان ویقین به وجود امام زمان (ع) نیست. ولذا بزرگان دستور مى‏دهند که قصه تشرف‏هاى بزرگان به خدمت امام زمان (ع) را براى مردم بازگو کنید که این به نوبه خود مردم را دلگرم کرده وبه آنها روحیه وامید مى‏دهد، وبر اعتقادشان نسبت به وجود حضرت مى‏افزاید، زیرا قوى‏ترین دلیل بر امکان شئ، وقوع آن است.
ب. ونسبت به موانع، هیچ مانع ومحذور شرعى وعقلى در تشرّف به ملاقات حضرت نیست. در مباحث بعد به برخى موانع مى‏پردازیم.

پرسش : چه کسانى از علما قائل به جواز وامکان تشرّف بوده‏اند؟
پاسخ : عموم علماى شیعه از قدما ومتأخرین قائل به امکان رؤیت وتشرف به لقاى حضرت مهدى (ع) در عصر غیبت کبرا بوده‏اند. اینک به برخى از کلمات آنها اشاره مى‏کنیم:

1 - سید مرتضى؛
«ما قطع نداریم که دست کسى به امام نمى‏رسد وبشر نمى‏تواند او را ملاقات کند، این امرى غیر معلوم است که راهى بر قطع به آن نیست». آن گاه مى‏گوید: «اگر گفته شود که علت استتار امام، خوف از ظالمین وتقیه از معاندین است، در جواب مى‏گوییم: این علت در حقّ اولیا وشیعیانش نیست، پس واجب است که براى آنها ظاهر گردد...».( تنزیه الانبیاء، ص 184-182)
2 - شیخ طوسى؛
«ما تجویز مى‏کنیم که بسیارى از اولیا وقائلین به امامت او به خدمتش رسیده واز او نفع ببرند».( کلمات المحققین، ص 533)
3 - سید بن طاووس؛
وى خطاب به فرزندش مى‏گوید: «راه به سوى امامت باز است براى کسى که خداوند -جلّ شأنه- اراده کرده تا به او عنایت ونهایت احسان کند».( کشف المحجة، ص 154و143)
ونیز در جایى دیگر مى‏گوید: «گر چه امام الآن از جمیع شیعیان غایب است ولى ممتنع نیست که جماعتى از آنان به ملاقات حضرت مشرّف شده، از گفتار وکردار ایشان استفاده کنند واز دیگران کتمان نمایند...».( الطرائف، ص 185)
4 - آخوند خراسانى؛
او در مبحث اجماع مى‏گوید : «...گرچه احتمال تشرف برخى از افراد صالح واوحدى به خدمتش، داده مى‏شود، واحیاناً او را نیز مى‏شناسند».( کفایة الاصول، ج 2، ص 291)
5 - محقّق نائینى؛
او نیز در مبحث اجماع مى‏گوید: «وامّا در زمان غیبت، عادتاً رؤیت حضرت ممکن نیست. آرى، گاهى در زمان غیبت براى اوحدى وافراد صالح، تشرّف به خدمت حضرت وگرفتن حکم از ایشان امکان‏پذیر است».( فرائد الاصول، ج 2، مبحث اجماع)

پرسش : آیا رؤیت وملاقات حضرت‏علیه‏السلام در عصر غیبت با حکمت غیبت منافات دارد؟
پاسخ : برخى مى‏گویند: ملاقات در عصر غیبت با حکمت غیبت ومقتضاى آنکه قطع رابطه به شکل عمومى است منافات دارد. غرض از غیبت این است که حضرت از عموم مردم غایب باشد وکسى از او اطلاع نداشته باشد.
حکمت ومقتضى غیبت نسبت به کلّ افراد است یعنى قرار نیست که همه بتوانند به خدمت حضرت شرفیاب شوند، واین منافات ندارد با اینکه برخى به جهت مصالحى خاص بتوانند شرفیاب حضور شوند.

پرسش : در صورت امکان رؤیت در عصر غیبت کبرا، چه فرقى بین این غیبت با غیبت صغرا است؟
پاسخ : در دوره غیبت صغرا امام زمان (ع) به کلّى از دیده‏ها پنهان نبود، بلکه با وکلا وسفیران خاصّش در تماس بوده، وگاهى سفیران آن حضرت ملاقات برخى از افراد را با امام مهدى (ع) ترتیب مى‏دادند. ولى در عصر غیبت کبرا ملاقات‏ها به این نحو سازماندهى نشده است، بلکه در صورت ضرورت، خود حضرت به دیدار برخى آمده واز وجود حضرت بهره‏مند مى‏شوند.( الغیبة، طوسى، ص 216)

پرسش : مطابق توقیع امام زمان‏علیه‏السلام به على بن محمد سمرى،آیا در عصر غیبت کبرا ملاقات حضرت ممنوع است؟
پاسخ : برخى در استدلال بر عدم امکان تشرف به ملاقات حضرت مهدى (ع) در عصر غیبت، به توقیع حضرت به على بن محمّد سمرى تمسّک کرده‏اند، زیرا در ذیل آن چنین آمده است: «ألا فمن ادّعى المشاهدة قبل خروج السفیانى والصیحة فهو کذّاب مفترٍ...»؛ «...آگاه باش! پس هر کس قبل از خروج سفیانى وصیحه، ادعاى مشاهده کند پس او بسیار دروغگو وتهمت زننده است...».( بحارالأنوار، ج 52، ص 151)
پاسخ:
1 - کسى اطلاق این روایت را قبول نکرده ولذا جماعت بسیارى از علما وصلحا قضیه تشرف خود را بر دیگران نقل کرده‏اند.
2 - درتوقیع، ادّعاى مشاهده تکذیب شده ومشاهده عبارت‏است از دیدن با شناخت، در حالى که مى‏دانیم: غالب دیدارها با شناخت در مرحله اوّل همراه نبوده است.( مفردات راغب، ص 267)
3 - ممکن است که مقصود از ادعاى مشاهده خصوصاً با وجود مدعیان دروغین نیابت وسفارت در عصر صدور این روایت، ادعاى مشاهده ورؤیت وملاقات با حضرت به عنوان نایب خاص باشد، که حضرت به طور اکید در عصر غیبت کبرا نیابت خاص را نفى مى‏کند، خصوصاً به قرینه آنکه در توقیع شریف آمده است: «وزود است که در میان شیعیانم کسانى پیدا شوند که ادعاى مشاهده نمایند...».
4 - شیخ طوسى؛ با آنکه این توقیع را نقل کرده ولى خودش به عموم آن عمل نکرده وقائل به امکان رؤیت براى افراد صالح امّت است.
5 - ممکن است که مراد از مشاهده، دیدارى باشد که بر آن آثار مترتب گردد. ودر حقیقت، حضرت درصدد آن است که ترتّب اثر را از این ملاقات‏ها وسخن‏هایى که در آنها بوده برطرف نماید.
همان گونه که در روایتى مى‏خوانیم: «اگر پنجاه نفر نزد تو قسم بر ضدّ کسى خوردند، ولى آن شخص خلاف آن را گفت، او را تصدیق کرده وآن پنجاه نفر را تکذیب کن» این به معناى عدم ترتّب اثر بر قسم پنجاه نفر است.
6 - روایت، بر فرض صحّت سند، مفید ظن است، در حالى که قضایاى تشرفات به حدّى است که انسان را به یقین مى‏رساند.
7 - ممکن است که مقصود از مشاهده در توقیع شریف، ادعاى مشاهده اختیارى باشد، به این معنا که رؤیت در عصر غیبت کبرا اختیارى نیست، بلکه هر کس را که ما صلاح دانستیم او را به شرف لقاى خود مفتخر مى‏سازیم.
8 - توقیع، خبر مرسل است ولذا از حیث سند ضعیف مى‏باشد.

پرسش : آیا قبول امکان ملاقات در عصر غیبت، سبب رواج مدعیان دروغین وعوام‏فریبى نمى‏شود؟
پاسخ : اگر بر امکانِ موضوعى در خارج ادله قطعى وجود دارد، نمى‏تواند به جهت مشکلاتى که در برخى موارد پدید مى‏آید آن را انکار کرد، بلکه این وظیفه علما است که مردم را ارشاد کرده، از افراد شیاد وحیله‏گر وعوام فریب بر حذر دارند.آیا مى‏توان به مجرّد اینکه عده‏اى ادّعاى دروغین نبوت کرده‏اند، اصل نبوت را انکار نمود؟

پرسش : آیا مى‏توان طبق قاعده سدّ ذرایع، ادعاى ملاقات با حضرت را دروغ دانست؟
پاسخ : اهل سنّت معتقدند راه‏هایى که به حرام منجر مى‏شود را باید به طور مطلق مسدود نمود. وبه تعبیر دیگر، مقدمه حرام مطلقاً وبه طور کلّى حرام است، این را قاعده سدّ ذرایع مى‏گویند.
ولى در جاى خود به اثبات رسیده که مقدمه حرام همیشه حرام نیست، بلکه براى کسى حرام ودر مواردى حرام است که به طور حتم وقطع، امرى منجر به حرام گردد.
در مورد ادّعاى ملاقات، اگر در جایى این ادعا منجر به انحراف برخى گردد، نقل آن حرام است. ولى در عموم خبرها چنین نیست، بلکه نقل آنها باعث تقویت ایمان مردم به حضرت خواهد شد، اگر چه ممکن است برخى سوءاستفاده کرده وهوس چنین ادعاهایى نمایند، ولى وظیفه علما است که در مقابل این گونه افراد ایستاده ومردم را از مقاصد شوم آنها مطلع سازند.

پرسش : مطابق برخى از روایات، حضرت مهدى‏علیه‏السلام در عصر غیبت شناخته نمى‏شود، پس آیا رؤیت ممکن نیست؟
پاسخ : برخى براى استدلال بر عدم امکان رؤیت در عصر غیبت کبرا به روایات خاصى تمسک کرده‏اند از جمله آنکه در روایت آمده است: «ولکن حجت مردم را مى‏شناسد ولى آنان او را نمى‏شناسند». ونیز در روایتى آمده است: «او مردم را مى‏بیند ولى مردم او را نمى‏بینند».
پاسخ:
1 - نفى در این گونه روایات نسبت به عموم مردم است ولذا منافاتى با رؤیت ومعرفت برخى از افراد ممتاز ندارد.
2 - روایت دوّم در مورد حجّ است ولذا عمومیت ندارد.
3 - مقصود از عدم رؤیت در روایت دوم به قرینه «لا یعرفونه» که در روایت اوّل آمده، نشناختن است، خصوصاً آنکه در روایت، حضرت مهدى (ع) به حضرت یوسف تشبیه شده است که مردم او را مى‏دیدند ولى نمى‏شناختند.

پرسش : آیا امتحان مردم در عصر غیبت با قول به ملاقات منافاتى ندارد؟
پاسخ : برخى مى‏گویند: قرار است که شیعیان در عصر غیبت با ندیدن امامشان امتحان شوند واین با ادّعاى ملاقات در این عصر منافات دارد.
امتحان شیعه به لحاظ عموم افراد جامعه شیعى است ولذا منافاتى با ملاقات برخى از بزرگان واهل تقوا به جهت مصالح خاص ندارد.

پرسش : چه کسانى به ملاقات حضرت در غیبت کبرا مشرّف شده‏اند؟
پاسخ : کسانى که در غیبت کبرا به لقاى حضرت مشرف شده‏اند را نمى‏توان شمارش کرد، زیرا برخى از آنها ناشناخته مانده وکسانى هم که شناخته شده‏اند چندان زیاد هستند که شمارش آنها دشوار است، ولى از باب نمونه به برخى از آنها اشاره مى‏کنیم:
1 - سید بن طاووس؛.( مهج الدعوات، ص 296)
2 - علامه حلّى؛.( مجالس المؤمنین، ج 1، ص 573 ؛ جنة المأوى مطبوع با بحار، ج 53، ص 252 ؛ قصص العلماء ص 359)
3 - شیخ قطیفى.( ریاض العلماء، ج 1، ص 18 ؛ الکنى والالقاب، ج 3، ص 61 ؛ بحارالأنوار، ج 53، ص 55)
4 - مقدس اردبیلى؛.( الانوار النعمانیة، ج 2، ص 303)
5 - محمّد تقى مجلسى؛.( روضة المتقین، ج 5، ص 450 ؛ ج 14 ص 420و419)
6 - سید مهدى بحرالعلوم؛.( بحارالأنوار، ج 53، ص 234و236)
7 - شیخ مفید؛.( بحارالأنوار، ج 53، ص 302 ؛ قصص العلماء، ص 399)
8 - شیخ انصارى؛.( دارالسلام ؛ حیات وشخصیت شیخ انصارى، ص 106)
9 - میرزاى شیرازى؛.( مذاکرات آیت اللَّه حائرى، ص 30)
10 - شیخ حرّ عاملى؛.( اثبات الهداة، ج 3، ص 710، باب 33)
11 - اسماعیل هرقلى.( کشف الغمه، ج 2، ص 493 ؛ تبصرة الولى، ص 234)
ودیگران.( ر.ک: «جنة المأوى» و«نجم‏الثاقب» از حاجى نورى ودیگر کتب)

پرسش : کیفیت ملاقات مردم با حضرت مهدى‏علیه‏السلام چگونه است؟
پاسخ : در مورد کیفیّت ملاقات حضرت مهدى (ع) با افراد در صورت ضرورت احتمالاتى وجود دارد:
1 - کسى که به ملاقات حضرت شرفیاب شده از حضرت دور نبوده بلکه در بین جامعه‏اى زندگى مى‏کرده است که امام زمان (ع) نیز در آن جامعه بوده است.
2 - ملاقات، به صورت اتفاقى بوده است، به این صورت که حضرت از محلّى عبور مى‏کرده از قضا کسى گرفتار وحاجتمند بوده وبا او ملاقات داشته است.
3 - اینکه امام (ع) هرگاه ملاحظه مى‏کرد که شخصى گرفتار است ویا حاجتى دارد ورفع گرفتارى وحاجت او ضرورى به نظر مى‏رسید شخصاً از مکان خود به طریق طبیعى حرکت کرده وخود را به او مى‏رسانده تا حاجت او را برآورده کند.
4 - احتمال دارد که ملاقات‏ها براى قضاى حاجت، یا هدایت شخص یا گروه، یا دفع ظلم وغیره، از راه معجزه باشد، به اینکه حضرت با طىّ‏الأرض از مکان خود حرکت کرده وسریع خود را به مقصد مى‏رساند. همه این احتمالات متصوّر است، به این معنا که حضرت از همه راه‏ها براى برآوردن حاجات استفاده مى‏کند.

پرسش : امام زمان‏علیه‏السلام چه اهداف کلّى وعمومى در ملاقات‏هاى خود دارد؟
پاسخ : در مورد اهداف ملاقات‏ها به چند هدف اساسى مى‏توان اشاره نمود:
1 - نجات مسلمانان از ظلم برخى از حاکمان منحرف، که از آن جمله مى‏توان به نجات مردم بحرین اشاره کرد.( نجم‏الثاقب، ص 367)
2 - نجات مسلمانان از دست دزدان وجنایتکاران.( همان، ص 370)
3 - توجه دادن مردم به عدم تحقق شرط ظهور وتأکید بر اینکه امّت به شعور وقابلیّتى نرسیده که بتواند عهده‏دار حکومت عدل جهانى گردد.( تاریخ الغیبة الکبرى، ص 136و135)

پرسش : امام زمان‏علیه‏السلام چه اهداف خاصى از ملاقات با مردم داشته است؟
پاسخ : اهداف خصوصى براى ملاقات‏ها فراوان است، ولى مى‏توان به برخى از این اهداف اشاره نمود:
1 - هدایت شخص وامانده در راه وملحق کردن او به قافله.
2 - یارى دادن یکى از دو طرف مباحثه که بر طریق حقّ بوده به جهت مصلحتى که اقتضا کرده است.
3 - حلّ برخى از مسائل که بر علما دشوار مى‏شود، همان گونه که مقدّس اردبیلى براى حل مسائل دشوار خدمت حضرت مشرّف مى‏شد.
4 - خبر دادن از برخى مسائل سیاسى مهم زمان قبل از آنکه به وقوع بپیوندد، به جهت حفظ مصالح شیعیان.
5 - بالا بردن سطح علمى ومعیشتى شیعیان.
6 - مساعدت مالى به شیعیان گرفتار.
7 - شفاى مریضانى که زمین‏گیر شده وپزشکان آنها را جواب کرده‏اند.
8 - تعلیم ادعیه واذکار به جماعتى از مردم، همانند تعلیم دعاى فرج.
9 - تحریص بر تلاوت ادعیه به جهت رفع گرفتارى‏ها.
ودیگر اهداف خاص.

پرسش : آیا ممکن است کسى در ملاقاتش باحضرت مهدى‏علیه‏السلام او را بشناسد؟
پاسخ : مطابق قواعد عامّه در مورد غیبت حضرت مهدى (ع) که قرار است از دشمنان محفوظ باشد تا کسى او را به قتل نرساند، باید بر کسى شناخته شده نباشد جز افراد ممتاز از مردم که از اولیاى آن حضرت به شمار مى‏آیند، همان گونه که مطابق برخى از روایات، سى نفر همیشه در رکاب حضرت بوده وبا حضرت به سر مى‏برند.
همچنین از برخى روایات استفاده مى‏شود که حضرت (ع) یا دیده نمى‏شوند و یا در صورت دیده شدن کسى او را نمى‏شناسد.
در روایتى از امام رضا (ع) مى‏خوانیم که فرمود: «لا یرى جسمه»؛ «جسم او مشاهده نمى‏شود.»( کمال الدین، ص 370)
و نیز از امام صادق (ع) روایت شده که فرمود: «الخامس من ولد السابع یغیب عنکم شخصه...»؛ «پنجمین از اولاد هفتمین [امام] شخصش از شما غایب مى‏گردد.»( بحارالأنوار، ج 51، ص 32)
و نیز روایت شده که فرمود: «یفقد الناس امامهم، فیشهد الموسم فیراهم ولایرونه»؛( بحارالأنوار، ج 52، ص 151)
«مردم امامشان را مفقود و گم مى‏کنند، پس او در موسم [حج] حاضر مى‏شود و مردم را مى‏بیند ولى آنان او را مشاهده نمى‏کنند.»
و نیز در خبر محمّد بن عثمان عَمْرى مى‏خوانیم که فرمود: «واللَّه انّ صاحب هذا الأمر لیحضر الموسم کلّ سنة یرى الناس و یعرفهم و یرونه و لایعرفونه»؛ «به خدا سوگند! همانا صاحب این امر هر سال در موسم [حج] حاضر مى‏شود، مردم را مى‏بیند و آنان را مى‏شناسد و مردم نیز حضرت (ع) را مى‏بینند ولى او را نمى‏شناسند.»( کمال الدین، ص 440)

پرسش : وظیفه ما نسبت به کسانى که مدّعى دائمى یا غالبى رؤیتند چیست؟
پاسخ : درباره سؤال فوق مى‏گوییم:
اولاً: مسأله رؤیت این طور نیست که به اختیار انسان باشد وهر گاه که اراده ملاقات کند براى او حاصل گردد، بلکه وابسته به یک سرى شرایط ومصالح خاصّى است که اگر آماده شود حضرت مقدّمات ملاقات را فراهم مى‏سازد.
ثانیاً: اگر کسى مدّعى ملاقات دائمى است واین گونه خود را وانمود مى‏کند که دائماً با حضرت ارتباط دارد وهر گاه که اراده کند مى‏تواند خدمت حضرت برسد وواسطه بین مردم وایشان باشد، او مطابق توقیعى که حضرت به على بن محمّد سمرى داشته‏اند کذّاب است. ولذا باید او را تکذیب کرد.
ثالثاً: باید مدّعى ملاقات را امتحان وآزمایش کرد،آیا از حیث عمل به موازین اسلامى پایبند است؟آیا هدفش ریا وجذب مردم وانحراف در جامعه نیست؟ و... ؛ زیرا براى ملاقات خوبان باید در ابتدا انسان خود با آنان سنخیّت پیدا کند.

پرسش : آیا اصرار والحاح به جهت ملاقات با حضرت مطلوب است؟
پاسخ : آنچه که مطلوب است ووظیفه ما در عصر غیبت به حساب مى‏آید این است که بکوشیم تا موانع ظهور حضرت را برطرف کرده، زمینه ظهور حضرت را فراهم نماییم. ونیز وظیفه داریم که به دستورات ووظایف خود عمل کنیم تا به قرب معنوى نسبت به حضرت نایل آییم.
آرى اگر درخواست ملاقات با حضرت در عصر غیبت به جهت بهره‏مندى از وجود او ومورد عنایت خاص او قرار گرفتن است تا انسان به اطمینان قلب رسیده وبا تصرّفى که از جانب ایشان مى‏شود انسان به کمالات نزدیک شود، این ملاقات واصرار بر آن مفید است، وگرنه این عصر غیبت است وقرار است که امام زمان (ع) از دیدگان مردم غایب باشد، تا چه مصلحتى اقتضا کند که در موردى ظهور کرده وکسى به ملاقات حضرت نایل شود. لذا باید صبر کرد ودر این موقع حسّاس که عصر امتحان است به وظایف خود خوب عمل کنیم تا از امتحان سرافراز بیرون آییم.
آرى، اگر چه از ظاهر برخى از ادعیه تقاضاى ملاقات حضرت به دست مى‏آید ولى مى‏توان آن را حمل بر ملاقات در عصر ظهور کرد

سخن آخر اینکه آیا انصاف هست این چنین درباره حضرت حرف بزنیم که عده ای بگویند اصلا نمی شود ایشان را دید و هر کس گفت ایشان را دیده تکذیبش کنید.و  سخنش را دروغ شمرد؟؟؟

آیا اینها علامت غربت  و مظلومیت امام زمان نیست؟؟؟

آیا اینها نشانه فراموشی و غفلت نیست؟؟

آیا با این کارها باعث نشدیم بگذاریم دشمن هر سخنی را در مورد او بگویید....

پس آگاه  باشید گول حرف های شیادان و دشمنان و منافقان را نخورید!!!!

شرایط تشرف :

1)اذن خداوند

2)عدم غفلت از یاد آن جناب

3)اجتناب از کارهایی که باعث محرومیت از فیض دیدار می شود

امام زمان(ع) در این روایت می فرمایند:

« فإنه لا عذر لاحد من موالینا فی التشکیک فیما یؤدیه عنا ثقاتنا.»

عذر وتشکیک هیج یک از موالی ما که خبر ثقه به آن ها رسیده است پذیرفته نیست.

یعنی جای عذر برای هیچ یک از پیروان ما نیست اگر در انچه اشخاص مورد اعتمادمان از ما نقل می کنند شک و تردید به خود راه دهند.

بحار الانوار جلد 50 صفحه 318 حدیث 15

اگر ملاقات ممکن است ، پس چرا بایدمدعی ملاقات راتکذیب کرد؟
بعضیها ملاقات با حضرت را منکرند و می گویند ملاقات امکان ندارد و بر مدعای خود روایاتی را شاهد می آورند که می گویند: اگر کسی مدعی مشاهده و ملاقات با امام زمان(علیه السلام) شد او را تکذیب کنیدو از او نپذیرید. طبق این روایات ما نمی توانیم این نوع ملاقاتها را که در کتب نقل شده بپذیریم. به هرحال ، امر دایر است که ما سخن مردم عادی وغیر معصوم را که مدعی ملاقات هستند، بپذیریم و یا سخن معصوم را که فرمود، مدعی رؤیت و ملاقات را تکذیب کنید، معلوم است که باید به سخن معصوم عمل کنیم نه سخن دیگران.

در پاسخ چنین ادعایی می گوییم:1

اولاً، روایاتی در کار نیست، بلکه طبق تحقیق، یک روایت بیشتر نیست و آن همان توقیع حضرت ولی عصر(علیه السلام) به علی بن محمد سمری شش روز قبل از وفاتش است ، که حضرت در این توقیع به علی بن محمد (نایب چهارم) فرود: دست وپایت را جمع کن و به کسی برای بعد از خودت وصیت مکن، چرا که زمان غیبت کبرا فرا رسیده وتونیز شش روز دیگر از دنیا می روی. در آینده در بین شیعیان کسانی پیدا می شوند که ادعای مشاهدة ما را دارند، بدانید که قبل ازخروج سفیانی و صیحة آسمانی (دو علامت از علائم حتمیة ظهور) هر کسی ادعای مشاهدة ما را داشته باشد، دروغگو و مفتری است.2

ادامه مطلب...

فایدة مطرح کردن دیدار با امام زمان(علیه السلام):
ممکن است گفته شود چیزهایی که معمولاً در داستانهای ملاقات با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) مطرح می شود، امور جزئی و ناچیز هستند و شما با نقل این داستانها از عظمت مقام امام و ولایت کبری می کاهید. بنابراین، نقل این نوع داستانها واساساً بحث ملاقات با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) بحث مفیدی نخواهد بود؟

در پاسخ چنین بینشی می گوییم: ما نیز متوجه این نکته هستیم که حضرت بقیه الله الاعظم(علیه السلام) برای اینکه کاسة آبی به دست تشنه لبی بدهد، یا در بیابان گمشده ای را به راه برساند، یا مریض مردنی را شفا دهد، بی خانه ای را صاحب خانه کند، بی فرزندی را با وساطت خود در درگاه الهی فرزند بخشد و امثال اینها، خلق نشده است، بلکه به تصریح دعای ندبه: خلقته لنا عصمتاً وملاذاً ؛ یعنی برای اینکه به وسیله شناختن وپیروی کردن او از انحراف و گناه نجات پیدا کنیم و او پناهگاه ما باشد و ما به وسیله او از ضلالت نجات یابیم واساساً او حجت خدا در زمین است و اگر در زمین حجت خدا نباشند زمین اهلش را هلاک می کند ، خداوند وجود مقدسش را خلق کرده و او را در این عالم نگاه داشته است، ولی ما در روزگاری زندگی می کنیم که مردم حتی نقل همین جریانات وانجام کارهای جزیی از این قبیل را هم نمی پذیرند ودشمنان آن حضرت، آنها را تکذیب می کنند، لذا در برابر چنین برخوردی ناچاریم این نوع ملاقاتها را مطرح کنیم؛ و اساساً در بین متدیّنان معروف است که هر کسی را یارای ملاقات با امام زمان نیست، بلکه تنها کسانی لایق این عنایتند که خود ساخته و مبرّی از هر نوع آلودگی باشند. از این رو، این خود یکی از عوامل تربیتی است که کسی که شوق دیدار دارد چاره ای جز پاک زیستن ندارد، لذا بحث ملاقات نه تنهامفید است، بلکه از بهترین و شیرین ترین و پرجاذبه ترین بحث است

منظور از ملاقات چیست؟
اهل دل وشیفتگان کوی وصال می گویند که ملاقات با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه) به چند صورت انجام می گیرد:

الف) ملاقات و ارتباط روحی که بهترین نحوة ارتباطات است، ممکن است دائمی باشد و هیچ گاه فراق و جدایی نداشته باشد، یعنی شخص ملاقات کننده از لحاظ روحی در حدی است که هم سنخ و هم گون با امام عصر(علیه السلام) است و به گونه ای است که همیشه خود را در محضر مولایش می بیند و متنعم به نعمت هدایت معنوی حضرت مهدی است . اینان افرادی هستند که جانشان با جانف جانان همراه و محو در جمال مولا هستند.

ب) ملاقات در عالم رؤیا انجام گیرد یعنی در خواب به محضر مولا برسند.

ج) امام زمان را با همین بدن ظاهری و مادی ملاقات نمایند.

منظور از بحث ملاقات با امام زمان که معمولاً درکتابها مطرح است و قصص و حکایاتی که در مورد ملاقات اشخاص متدین و مؤمنان خالص با حضرت مهدی(علیه السلام) گفته می شود ملاقات با بدن ظاهری است که دراین دنیا زندگی
می کند، نه ملاقات روحی و نه در عالم رؤیا، یعنی افراد بیشماری در طول غیبت با همین بدن مادی به محضر مولایشان با بدن مادی رسیده اند و جمال حضرت را با چشم سر مشاهده کرده و چه بسا دستوراتی گرفته و مشکلاتشان را رفع کرده اند. این خود بهترین دلیل بر اثبات وجودمبارک آن حضرت است